Nanda (36) meldt zich aan bij mij voor revalidatie. Ze vertelt me haar verhaal. De arts zag ‘iets’ op haar eierstokken, waarschijnlijk een goedaardig gezwel (fibroom). Tijdens de kijkoperatie wordt duidelijk dat er een tumor zit. Ze vertelt me, dat ze twee weken lang, niet wist of ze zou genezen en dat dit de moeilijkste weken waren uit haar hele ziekteproces. Het voelde voor haar alsof ze tussen leven en dood hing.

Ze krijgt de diagnose eierstokkanker en wordt opnieuw geopereerd. Vier weken na haar operatie, krijgt ze zes dagen lang, elke dag chemotherapie toegediend. Vervolgens heeft ze twee weken om thuis te herstellen en dat herhaald zich drie keer. Lichamelijk en geestelijk is het een heel uitputtende periode voor haar. Ze voelt zich zwak en vaak misselijk.

We brengen haar distress in kaart, met een scorelijn van 0-10 waarbij 0 = geen stress is en 10 = maximale stress is. Ze scoort de eerste 2 weken van het proces een 11, de periode waarin ze wacht op haar diagnose. Tijdens de behandelingen zakte dat stressgevoel naar een 7. Nanda geeft aan dat ze zo met haar behandeling bezig was, dat er weinig ruimte was voor stress, ze wordt geleefd.

Drie maanden na de laatste behandeling, vind de eerste controle in het ziekenhuis plaats. De weken voor die eerste controle zijn heel stressvol. Na elke controle wordt dat stressgevoel bij Nanda minder. Na de derde controle durft ze al iets meer naar de toekomst te kijken.

Ze geeft aan dat nu alles achter de rug is, ze pas weer echt stress voelt. Op dit moment voelt het als een 9. Ze slaap veel, lezen lukt niet en wandelen is vermoeiend. Ze voelt zich gefrustreerd en vraagt zich af ´zou ik ooit nog de oude worden?‘ Nanda piekert nachts omdat ze de eerste keer die kanker niet gevoeld heeft. Ze vindt het moeilijk om opnieuw te vertrouwen op haar lichaam.

THERAPEUT
Het wachten op de diagnose of controle uitslag, brengt ontzettend veel stress met zich mee. Ik weet het nog precies hoe ik me voelde, toen mijn moeder moest wachten op de diagnose. Het duurde en duurde maar. Het is een onzekere periode en misschien wel de moeilijkste van het hele proces. Ook de diagnose zelf brengt enorm stress met zich mee, ondanks dat de overleving bij kanker veel hoger wordt, associëren we kanker direct met de dood.

De operatie en chemotherapie kosten lichamelijk enorm veel energie. De cellen rondom de operatiewond moeten herstellen. Tijdens de chemotherapie is er geen tijd om geestelijk en lichamelijk te herstellen, ze volgen elkaar zo snel mogelijk op. Daarnaast maakt de chemotherapie niet alleen de slechte cellen kapot maar ook de goede en dit heeft tijd nodig om te herstellen.

Doordat we in kaart hebben gebracht hoe de afgelopen periode er uit heeft gezien, komt Nanda tot het inzicht dat ze de afgelopen tijd, lichamelijk en geestelijk veel te voortduren heeft gehad. Wat we hier gedaan hebben is, inzichtelijk maken welke processen hebben plaats gevonden. We hebben een tijdlijn gemaakt waarbij Nanda haar al ervaren op heeft geschreven waardoor er ruimte komt voor (emotioneel) herstel.

De tijdlijnopdracht vind je terug in het werkboek in de CURSUS ENERGIEHERSTEL.